In een vorige blog deelde ik heel wat tips en alles wat je moet weten over een winterreis naar Lapland en hoe je deze zo goed mogelijk voorbereidt. In deze blog neem ik jullie dag per dag mee op onze trip! Lees hier hoe wij onze vakantie naar Lapland beleefden. Benieuwd of we het noorderlicht zagen?
Weg zijn wij voor een vinkje op onze bucketlist!
Met onze negatieve coronatest en alle papieren in de rugzak, onze vliegtuigvaliezen bij de hand en onze Sorelboots aan de voeten, waren we helemaal klaar om te vertrekken op vakantie naar Lapland. We vlogen via Schiphol – Amsterdam (goedkopere prijs) en begonnen de reis dus met een autorit naar Schiphol – Amsterdam (goedkopere prijs). Maar op de tweede dag van het nieuwe jaar en op een zondagmorgen ging dat supervlot.
Parkeren in Schiphol gaat supervlot op het langparkeerterrein P3 van de luchthaven. Dit koste ons zo’n 76 euro per week (vooraf te reserveren). Zo konden we onze wagen met een gerust hart achterlaten. Na een uitbundige groepsreünie met onze reisgezellen op de parking – wat een ontlading na een weekje lichte zelfisolatie en stressen voor coronatesten – kon onze reis naar Lapland echt beginnen.
Een rechtstreekse vlucht zit (denk ik) niet standaard in in de budgetreis optie naar Lapland, ondanks het feit dat er ook rechtstreekse vluchten zijn naar Kittila vanuit Amsterdam en Brussel. Een tussenlanding is best wel wat gedoe maar met een toffe bende een mooie inloop in de reis ondanks een 2-tal uur vertraging in Helsinki. Maar dit gaf extra ruimte voor een lunch want we hadden geen idee of we bij aankomst nog iets van eten gingen kunnen scoren ter plekke.
Ondertussen dwarrelde de sneeuw naar beneden in Helsinki. Het taxiën met het vliegtuig werd dan ook afgesloten met een anti-sneeuw (vries) behandeling voor het opstijgen. Best wel een indrukwekkend werkje en fameus hoe vliegvelden in het hoge Noorden helemaal voorbereid zijn op dit barre weer. Denk dan maar eens aan de chaos in ons landje bij 5cm sneeuw :-).
Bij aankomst in Kittila mochten we gewoon de trap af van het vliegtuig en direct proeven van de sneeuw en de koude. De handbagagevalies vloog open, het winterpakket eruit (mutsen, handschoenen,…) en zo konden we eindelijk beginnen aan onze vakantie naar Lapland.
The road to Akaslompolo
Maar eerst de 50km richting ons huisje afleggen. We hadden even overwogen om 1 kleine auto te huren voor boodschappen voor onze bende (enkel Europcar heeft een filiaal in Kittila – boek via mail voor de beste prijs en niet via de site), in Akaslompolo is er één auto ter beschikking die geboekt kan worden via Lapland Safaris maar die uiteraard vliegensvlug verhuurd is. Het boeken van taxis gedurende ons hele verblijf (b)leek dan ook een veel betere optie. En zo sjeesden we door de sneeuw naar ons huisje (na eerst het omwegje naar de sleutelbus van Destination Lapland waar ons huisje bij geboekt werd.
We kwamen oooohs en aaaahs tekort bij het zien van ons huisje. Een zalige villa (chalet) met alles erop en eraan. Droogruimte, sauna, fitness en genoeg kamers voor iedereen. En een heuveltje naar beneden. Dit in combinatie met de sleetjes in de garage deed al lonken naar de sneeuwpret die ons de komende dagen te wachten stond.
Dag 1: op sneeuwscootersafari in Lapland
De eerste activiteit op ons programma was direct een schot in de roos! Op sneeuwscootersafari om 12u. Omdat er uiteraard ook nog wat ontbijt op tafel moest komen en omdat de meegebrachte bokes met choco en confituur maar een noodoplossing waren, besloten we met twee gebruik te maken van de in het huisje aanwezige mountainbikes en een trip naar de winkel te ondernemen zo’n 2km verderop. Gewapend met onze skikledij, rugzakken en koplampjes. Fietsen in de sneeuw, het is best wel een aanpassing. We gingen er bovendien van uit dat er in dit land wel geen fietspaden zouden zijn en dat de langlaufpiste het beste alternatief zou zijn. Beide fout. Langs de grote weg lag een mooi en breed platgereden fiets- en wandelpad en de langlaufpiste is verboden terrein voor fietsers en bovendien ondoenbaar met de fiets (ploeteren). Blijf er dus weg!
Na een stevig ontbijt en de eerste ervaringen met het aantuigen van onszelf en de kids in een Laplandproof outfit (gelukkig hebben we al wat ervaring met winterse fietstrips naar school), stond B&B Adventures, de lokale partner van Beyond Borders, keurig op tijd aan onze chalet om ons op te halen. Ze hebben duidelijk ervaring want ze besloten in het eerste busje alle kinderen mee te nemen. Tegen dat het tweede busje met volwassenen aankwam, bleken de kinderen al half (opnieuw) aangekleed te zijn. Ter plekke krijg je gewoon een nieuwe (en nóg meer Laplandproof) winterlaag aangemeten met skibroek, jas, laarzen (jawel, van Sorel), bivakmuts, helm, skibril, wanten,… Na de strijd met al dat materiaal ben je tegen het einde blij om weer in de vriestemperaturen te staan.
Daarna konden we bijna vertrekken. Na een korte maar duidelijke uitleg kon de colonne aan sneeuwscooters vertrekken. Volwassene voorop en kind achterop op de scooter. Zo begon onze (toch wel lawaaierige) trip door de schitterende natuur. Een ideale kennismaking met de omgeving. Af en toe stopten we voor wat sneeuwpret (snowangel, check!) en ongeveer halverwege warmden we op met een warme chocolademelk in een cafeetje. Vooral voor de kinderen belangrijk want achteraan, zonder stuurverwarming (jawel!) kunnen de handen en voeten toch wat fris worden. Warmtepads zijn dus geen overbodige luxe.
Bij het vertrek uit het cafeetje begon het al licht te schemeren ook al was het nog maar vroeg in de namiddag toen we weer aankwamen bij de start. Toch even aanpassen. Na het omkleden werden we weer keurig afgezet aan onze chalet voor wat hygge plezier in ons huisje. En ’s avonds een eerste jacht op het noorderlicht! We zagen toch al een groene streep aan de horizon, enkel zichtbaar met de smartphonecamera op nachtzicht… Maar de week vakantie in Lapland is nog lang!
Dag 2: ijshotel en reindeerfarm, must do’s op vakantie in Lapland?
De volgende dag begint heel wat vroeger want om 9u worden we opgehaald voor een heus dagprogramma met een bezoek aan een ijshotel en daarna een rendierenboerderij. Tijdens de trip in het busje zien we het langzaamaan licht worden en bij aankomst in het ijshotel is het nog lekker rustig.
Het ijshotel is best wel een leuke ervaring. Het is er zelfs iets warmer dan buiten. Maar geen haar op m’n hoofd die eraan zou denken om hier de nacht door te brengen! Brrrr! En die mooie sculpturen zie je ook wel bij een bezoek. En de kinderen die vonden uiteraard de glijbaan op het einde het allerleukste.
De aansluitende lunch werd onverwacht een stuk uitgebreider dan voorzien, want plots moest de keuken sluiten wegens een corona-uitbraak. De restjes moesten dus snel op. En van zodra we onze voet buiten zetten, ging alles onheroepelijk dicht. De hordes toeristen die na ons kwamen, moesten het dus zonder eten stellen. Hoeveel geluk hadden wij zeg! Zou ons geluk even groot zijn voor het spotten van wat Noorderlicht?
In de namiddag verplaatsten we ons naar de rendierenboerderij waar een ritje in de rendierenslee op het programma stond. We kregen zelfs wat stuurles want blijkbaar doen die prachtige dieren niet altijd wat je vraagt. Al kan ik het me moeilijk voorstellen. Los van enkele kleine, schattige bokkensprongetjes, marcheerden ze mooi in de pas zodat we geen enkele keer aan de koord moest trekken.
De bedenkingen over de dierenarbeid, waarmee zo’n tochtje toch wat gepaard gaat, smolten weg (of toch een beetje) bij het horen van het verhaal hoe rendieren leven. Of misschien had het gezellige haardvuur in de hut achteraf er ook iets mee te maken. In de zomer leven ze vrij in het bos, in de winter, wanneer er in het bos geen eten te vinden is, op hun boerderij. Door al dat gerust op en onder rendierenvellen krijgen we zowaar zin om er ééntje te kopen. En dat doen we dan ook. Hoe we dat later in onze valies krijgen, zien we later wel.
Op de koop toe mochten we daarna, met het rendiervel op onze rug, de rendieren gaan voederen. Oeps. Maar gelukkig hebben ze daar niet veel van gemerkt. Ook niet van de aankoop van dat rendierenvlees achteraf trouwens. #Sorryechtsorry!
Dag 3: Rustdag? Skieën!
Na de goed gevulde dinsdag kwam woensdag. Een rustdag! Ideaal moment dus om een extra activiteit te doen. Vlakbij Akaslompolo ligt het skigebied Yllas. Op vaste momenten rijdt er een skibus, ook te voet was het een haalbare verplaatsing. Handig wanneer de skibus net voorbij je neus passeerde.
Een 3-tal uur skiën kostte toch een aardige duit (materiaal + skipas). Maar ‘we zijn hier nu toch’ was ons motto voor deze week vakantie in Lapland. Het kan ook goedkoper want voor absolute beginners is er een kleine helling met sleepliftje. Vlakbij is een zeer gezapige beginnershelling die met een beetje moeite ook te voet weer omhoog beklommen kan worden. Al was het zeker veel handiger met het pannenkoekenliftje. Wij besloten dus toch voor een skipas te gaan om toch wat meer te doen dan dat kleine heuveltje. Op het einde gingen we zelfs de lange blauwe piste op bovenop de berg. Blij dat we een voorafgaand lesje deden in Ice Mountain Adventure Park in Komen! Vooral Louiz was verbazend vlot weg met dat skiën. Toch beter dan met het vastklikken van de skibotten op de ski’s.
Op het eind van de middag, terwijl het al pikkedonker was op en rond de piste naar beneden ‘zoeven’, geeft toch een machtig gevoel. We zijn klaar voor een echte skitrip volgend jaar (als het kan en mag…)!
Toevallig was het die woensdag ook de verjaardag van m’n wederhelft. Tijd dus voor een traktatie! Zijnde een trip naar de supermarkt met de mountainbike, met z’n tweetjes door de sneeuw, en op bezoek bij de ALKO! En weer thuis eerst een pizza met kaarsjes. Dikke merci aan ons reisgezelschap om er zo’n leuke verjaardag van te maken.
Dag 4: huskyrun
Donderdag, huskyrundag! Op de middag werden we opgehaald voor opnieuw een make-over met modieuze oversized skipakken in B&B adventures. Daarna de bus in en zo’n half uurtje rijden naar de huskyfarm. Jammer genoeg heb ik er geen benul van wat en waar die was want er zijn er meerdere in de buurt van Akaslompolo leer Google.
Na een korte uitleg op wat afstand van de honden (want god, wat kunnen die janken van enthousiasme) konden we er snel invliegen. We deden een mooi en leuk toertje van zo’n uur. De kinderen mochten per 2 samen in een slee samen met een begeleider achterop. Wij deelden met 2 volwassenen een slee en mochten zo om de beurt achterop de slee staan. En de honden? Die popelen van (hoorbaar) ongeduld om op pad te gaan en zijn werkelijk amper te houden!
Achterop de slee wil dus zeggen: opletten, op tijd remmen (bijv. wanneer je bergaf gaat of de anderen stoppen) maar vooral ook meesteppen en duwen wanneer je de helling op moet. Doe je dat niet, dan krijg je een zeer veelbetekenende blik van die horde honden. Je ziet ze echt denken! ‘Awel, woessie, ga je nog meeduwen of wa!’ Geen blik meer dwingend of smekend dan de blik van een dier.
Na afloop konden we (het wordt zo stilaan een gewoonte) opwarmen in een hut met haardvuur, warm bessensap en koekjes! Daarna naar onze chalet voor een avondmaal én poging om het noorderlicht te zien. Meer dan een streep groen zat er die avond jammer genoeg alweer niet in…
Dag 5: bezoek aan het National Park en Noorderlichtsafari
Met een geplande noorderlichtsafari (zou het?) in de late avond hebben we weer een grotendeels vrije dag voor de boeg! We besluiten onze wederhelften een echt vrije dag te gunnen op voorwaarde dat wij de volgende dag aan de beurt komen. Terwijl de mannen op pad gaan voor een poging tot langlaufen, vertrekken de dames met de kids op wandel- en slee-expeditie. Op wandelafstand van ons huisje bevindt zich namelijk het bezoekerscentrum van het aanliggende Pallas-Yllästunturi National Park. Het bezoekerscentrum bestaat uit een educatief gedeelte en een café met prachtig uitzicht op de skiberg en de natuur.
Links van het bezoekerscentrumcafé (met de rug er naar toe) start een korte, blauwe route die heen en terug naar een hutje gaat met vuur. Deze sneeuwschoenwandeling is perfect te doen met gewone schoenen.
De zichten zijn prachtig en de hellingen ideaal om korte stukjes op te sleeën. Het is de eerste dag met een open hemel en stralende zon en het is achter elke hoek en heuvel genieten van het schitterende zicht. Dat we eindeloos doen over de wandeling heeft dus niet met de sneeuw te maken maar vooral met het onophoudelijke #makingmemories met het fototoestel.
De avond valt als we terugkeren (bergaf!) naar ons huisje en de spanning voor de noorderlichtsafari bouwt zich op. Ondertussen komen ook de mannen moe maar tevreden terug van het langlaufen met vele hilarische kiekjes. Gezichtshaar en vriestemperaturen, een ideale combinatie!
Het is best even opladen om ons na zo’n leuke en bevredigende dag opnieuw te moeten hijsen in de omvangrijke skipakken. Bovendien is het kouder dan ooit met de open hemel! Maar een open hemel is kans op het noorderlicht! De aurora-app vertelt ons dat het noorderlicht zich nog boven Rusland bevindt, het verre gedeelte van Rusland. We zien de bui dus al wat hangen…
Een noorderlichtsafari draait niet alleen om het noorderlicht maar ook om het sneeuwscooteren in het donker, het maken van een vuurtje op een open plek, drinken van warm bessenstap en eten van koekjes (rode draad!). En het zien van het noorderlicht, maar daarvoor moet je geluk hebben. Niets van dat laatste jammer genoeg! Is het te vroeg, is de KPI te laag, moet je megachance hebben om het te zien,… De mythische verhalen en wetenschappelijke uitleg over het noorderlicht indachtig, vertrekken we weer huiswaarts wanneer de kou echt door alle luchtlagen van ons oversized skipak heen begint te steken. We zijn dan ook zeer blij om weer warm in de zetel van ons huisje te ploffen.
De tijd dringt om het noorderlicht echt te zien. Ondertussen beginnen we ons al voor te bereiden op een kale reis op dat vlak. Geen noorderlicht op een vakantie naar Lapland, daar moeten we stilaan rekening mee houden. Straf overroepen, dat noorderlicht! En wie gelooft er dat Staf Coppens ’toevallig’ op z’n laatste avond dat spektakel te zien kreeg. Maak dat een ander wijs!
Dag 6: Laatste dag vakantie in Lapland: Langlaufen en ultieme kans op noorderlicht
Zaterdag, rustdag! En jammer genoeg ook inpakdag. Maar eerst ladiesday! De mannen doen een yesday met de kids (schermen, sleeën en sauna met sneeuwduik) en wij gaan op dezelfde langlaufexpeditie als de mannen.
In het centrum van Akaslompolo huren we langlaufski’s bij de zeer sympathieke Finnen van Sisu Outdoor. Ook op langlaufpistes zijn er blijkbaar blauwe en rode pistes. De blauwe zijn iets glooiender dan de rode waardoor ze goed geschikt zijn voor beginners. Want een te steile en lange helling is geen cadeau, zowel bij het stijgen en het dalen. Het ziet er alleszins een stuk minder soepel uit bij ons dan bij de finnen.
Gelukkig zijn er onderweg weer wat hutjes te vinden voor een warme en lekkere pauze. En het zicht is opnieuw prachtig. Dit zou m’n sport kunnen zijn mocht ik hier wonen. Na wat techniektraining welteverstaan. De afsluiter dwars over het meer met een prachtige zonsondergang (om 15u ’s middags) is wonderbaarlijk! Deze activiteit is echt een aanrader om extra te doen.
Na een korte verfrissing op het thuisfront wandelden (en de kids met de sleetjes) we weer richting Akaslompolo voor een laatste avondmaal in het prima restaurant Ravintola Rouhe. Het werd eten op een drafje. Niet alleen sloot het restaurant om 20u wegens de coronamaatregelen (en mocht er na 18u geen alcohol meer geschonken worden), we zagen ook de groene zone op onze Aurora-app dichter en dichter komen… Geen taxi dus na afloop maar een wandeling naar het meer. Maar daar was jammer genoeg niks te zien. Maar ijskoud was het wel. Er waren wel al heel wat groepjes verzameld op het meer. Zou het?
We besloten toch huiswaarts te gaan want de valiezen waren nog steeds niet gemaakt. Met een lichte ontgoocheling begonnen we dan maar aan het vervelende werkje. Tot plots…
‘Iedereen naar buiten, noorderlicht!’ Klonk het plots. Hoewel de straatlampen nog brandden (pas om 22u) konden we al heel heldere strepen aan de hemel zien. Overal, niet enkel in het noorden! En zo waren we vertrokken voor meer dan een uur immens noorderlicht spektakel. Op onze laatste avond! Ok, sorry Staf Coppens en camerateam dat we jullie niet geloofden. Er zijn geen superlatieven voor deze ervaring. I know, wat een cliché. Het licht wervelde, draaide, schoot omhoog, omlaag, naar links en naar rechts. En dus toch een écht vinkje op onze bucketlist.
Maar toch: ondanks alle meegesleurde film- en fotoapparatuur was ik er zo niet klaar voor (in plaats van te stressen voor een coronatest had ik me de week voordien beter wat voorbereid…). De Gopro camera op nightlapse heb ik veel te veel verplaatst richting het schouwspel aan alle kanten. Als je zo’n camera hebt laat je hem dus best lang op dezelfde plek staan op nightlapse. Of verkort het interval tussen de beelden. En ook de reflexcamera, die kreeg ik niet goed ingesteld. Leve de smartphone op nightmodus dan maar. Zeg nu zelf, toch ook schitterende beeldjes. Dus, voor wie nog daarheen gaat, hou het hoofd koel als je beelden wil maken. Maar ah, gewoon kiezen om het effectief te zien op het moment, is misschien nog het best van al. Wat ik dan ook vooral gedaan heb tussen het prutsen door.
Moe maar tevreden en terwijl het noorderlicht nog nasluimerde, ploften we in de zetel. Wat een reis, wat een ervaring, wat een lucky bastards waren wij!
Dag 7: back to live, back to reality
Aan alle mooie liedjes komt een eind. Zo ook aan dit onvergetelijke reisje. De terugreis verloopt vlot en zo belanden we weer terug bij af, in Schiphol waar we met onze bolide naar huis rijden. We zijn pas thuis na 23u dus dat belooft een zeer pittige maandag te worden.
Ook op tijdens de eerste werkdag wordt nog heel wat heen en weer gewhatsappt (en ook nu nog). Het nadeel aan zo’n trip is de ongelooflijke heimwee nadien… Maar het is het waard! En zo kunnen we er weer even tegen, wat de golven ons ook brengen.
Bekijk ook onze tips, tricks en links als je zelf zo’n vakantie naar Lapland wil ondernemen.
Geef een reactie